Մի օր Հուռին նայեց, թե ինչպես է գովում իր մայրիկը հարևաններին, որ ինքն աշտասեր է։ Հարևանները զարմացան, որովհետև գիտեին, որ Հուռին ամբան է և ասացին, որ ուրբաթ օրը կգան և կտեսնեն ինչպես է աշխատում Հուռին։Հուռին այդ պահին վաեխեցավ, որովհետև ինքը ոչինչ չէր կարողանում անել։ Չէր կարողանում մանել, չէր կարողանում բամբակ գզել, նույնիսկ իր շորերը չէր կարողանում ինքնուրույն հագնել։ Հուռին լաց եղավ և հարցրեց մայրիկին, թե ինչ կարող է անել։ Մայրիկն ասաց, որ նա պետք է այս օրվանից մինչև ուրբաթ ամեն ինչ սովորի և տվեց բամբակ, որ պետք է գզի, թել, որ պետք է մանի և իր շորերը, որ պետք է հագնի։ Հուռին լսեց մայրկինին ևամեն օր սկսեց աշխաել մինչև ուրբաթ։Եկավ ուրբաթ օրը և բոլոր մարդիկ անհամբեր կանգնած էին, որ տեսնեին, թե Հուռին ինչպես է փոխվել։ Եկավ Հուռին բամբակով և սկսեց գզել բամբակը, հետո հուռին բերեց թելը և սկսեց մանել։ Բոլոր մարդիկ մնացին ապշած և ասացին Հուռիյին ոչ թե անբան Հուռի այլաշխատասեր Հուռի։