Մի անգամ արծիվը թռչում էր ժայռերի վրայով և հանկարծ գլուխը կպավ մեծ քարին և ընկավ։ Ագռավն այդ տեսնելով արագ վերցրեց արծվին, դրեց ծառի վրա ու ասաց․
-ինչքան վատ է, որ ժայռեր կան
-ի՞նչու,- հարցրեց արծիվը
-որովհետև թռչունները անընդհատ կպնում են ժայռերին ու սատկում
— երևի քեզ դուր չեն գալիս ժայռերը, բայց նրանք իմ տունն են ու հիմա ասում ես ավելի վատ բան քան իմ գլխացավը,- ասաց արծիվն ու թռավ։
